Bir Tutam Hayıt Kaynattım Çaydanlıkta Dışarıda Kar Burnum Akar

                         Bir Tutam Hayıt Kaynattım Çaydanlıkta Dışarıda Kar Burnum Akar

                                               De ki: O kış  öğleden sonrası agnusla kol kola

                                      Mis sokağına çıkan yokuşa dönse castus

                              ve  şemsiyesini açsa iskeleti orta yerinden kırık

                   Gökten düşen hayıt çiçeklerine bulanmamak için, boz mor ki

              Bağlanırsa ayıp hayıda, dökermişsin yemişlerini derlerdi dedeleri, nineleri

                Başlarını örterlerdi, gözlerini örterlerdi, değmesin mor boz ki deyi

         

                        De ki: Halbuki agnusa kız derlerdi, bıyıkları çıkmıştı on üçünde

                          On üçünde bıyıkların bursan ayıp değildi hiç

                         Kahkülleri yapışırdı alnına savruk

                   Gözleri şehlalaşırdı  ziyadesiyle

             kitap okurken,

        Işığın üzerine kapanması ayıp değildi, hiç değildi

            Yorganın altındaysa İliad’ın satırları.

              De ki: Çatı katına çıkıyorlardı bir hotelin şimdi oysa

                Agnusla castus,müthiş manzara

                    Hiç bu kadar irilememişti kar, hani baksan

                        Tanrı hiç bu kadar kırmamıştı ekmekleri besbelli ortasından

                        Sofra bezini silkeliyordu gökten, doymuştu epeyi

                           Kızın ayaklarına kar dolarken, nimete basmak günah demişlerdi

                              Bıyıklarına da konardı ama artık yoktu ayıptı

                              Kahkülleri de yapışmazdı çünkü yoklardı, alnı açıktı

                                   Odada ufo vardı, lakin çakmaydı.

                                    

                                              De ki: Boz mor ki bulanmamak için gökten düşen hayıt çiçeklerine

                                                       Kitap koydular başlarının üzerine, Huzur

                                             “Seni uçlarına düğümledim” dedi castus

                                         “Ayak parmaklarımın en ucuna, düştü düşeceksin ha gayret.”

                                              ayıp deme, çekinme Nuran yeter gayrı,

                                                          İnsaf et, şu  Mümtaz’a selam et.

                      De ki: Mis sokağına nisyanın yolu düşmez lakin  bizden gayrı

                  Nisyandan malul olan kar tutmuş parmaklarımı

                     Bir tek sen çözersin düğüm olup da çoraplarımda- tin kaçmadan bir kez daha!

                                  Mis sokağında

                                            Ayıbı hayıda bağlarlar[1](3 kez, haydi bağır!)

                                                   Boz mor.

                                                        Mor boz

                                                            m  o

                                                               Z

                                                                  BRrrrr                   

---

[1] Agnus’un annesinin en sık kullandığı deyimlerden bir tanesidir. Akdeniz bölgesinde yetişen Hayıt bitkisinin ya da yunanca ismiyle Agnus Castus’un en bilinen özelliklerinden biri olan cinsel isteği dengeleme işlevine istinaden, ayıp olduğu düşünülen her eyleme karşılık cevap niteliğinde söylenen bu deyim, Muğla civarında hala kullanılmaktadır. Namus için bitkilerden medet ummak konusunda:

bknz: şifa için kirpi yemek.